Την 21η Απριλίου του 1967, η διακυβέρνηση της χώρας πέρασε από τα αστικά κόμματα σε τμήματα δυνάμεων του στρατού. Το πραξικόπημα (με αρχηγούς τους αξιωματικούς Παπαδόπουλο-Παττακό-Μακαρέζο) έγινε στο όνομα του υποτιθέμενου ''κομμουνιστικού κινδύνου''. Αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά πως ο αντικομμουνισμός είναι πάντοτε προπομπός συνολικότερων αντιλαϊκών σχεδίων, έχει στο στόχαστρο συνολικά το λαό, τη νεολαία, το κίνημα.
Οι λόγοι που επέβαλαν τη δικτατορία ήταν η εξυπηρέτηση εσωτερικών αναγκών του συστήματος, καθώς υπήρχαν αντιθέσεις ανάμεσα σε αστικά κόμματα και το Παλάτι. Πιο συγκεκριμένα, τον Ιούλιο του 1965 σημειώθηκε σοβαρό ρήγμα στις τάξεις του κυβερνώντος κόμματος Ένωση Κέντρου γνωστό και ως Αποστασία του 1965 ή Ιουλιανά. Αφορμή υπήρξε η απόφαση του Γεωργίου Παπανδρέου να αντικαταστήσει τον Πέτρο Γαρουφαλιά από το υπουργείο Εθνικής Αμύνης και η άρνηση του τότε Βασιλιά Κωνσταντίνου Β' να υπογράψει το σχετικό διάταγμα, αν ο διάδοχος του Γαρουφαλιά δεν απολάμβανε της απόλυτης εμπιστοσύνης του. Ο Γ. Παπανδρέου αναγκάστηκε από τον Κωνσταντίνο να παραιτηθεί στις 15 Ιουλίου 1965. Ο Κωνσταντίνος σχημάτισε κυβερνήσεις με τη συμμετοχή βουλευτών της Ένωσης Κέντρου (αποστατών) που εγκατέλειψαν τον Γεώργιο Παπανδρέου. Όλη η περίοδος που ακολούθησε χαρακτηρίζεται γενικότερα ως περίοδος πολιτικής ανωμαλίας.
Η σύγκρουση είχε και οικονομικά αίτια: Όταν η Ένωση Κέντρου ανήλθε στην εξουσία, ο Παπανδρέου είχε επιβάλει στον εκατομμυριούχο μεγαλοεπενδυτή Τομ Πάπας την επαναδιαπραγμάτευση των συμβάσεων για τα διυλιστήρια της ESSO (της σημερινής ΕΚΟ). Ο Πάπας αντέδρασε και πίεζε την ελληνική κυβέρνηση, μέσω των διασυνδέσεων που είχε με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, να σταματήσει τις "σοσιαλιστικές μεταρρυθμίσεις"... Τελικά το φθινόπωρο του 1964, η κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου υποχρέωσε τον Τομ Πάπας να υπογράψει νέα σύμβαση με την ESSO PAPAS, καταργώντας τα περισσότερα από τα μονοπώλια που είχε. Η CIA, η πολυεθνική Esso και το αφεντικό της δεν υποχώρησαν αλλά υπονόμευαν την κυβέρνηση Παπανδρέου, χρημάτιζαν βουλευτές της Ένωσης Κέντρου για να αποστατήσουν, ενώ τη σχέση του με τη CIA παραδέχθηκε ο ίδιος ο Πάπας, σε συνέντευξη που έδωσε στο Φρέντυ Γερμανό. Η Χούντα των συνταγματαρχών λοιπόν, ήρθε για να στηρίξει τα συμφέροντα ενός τμήματος της αστικής τάξης (των πλουσίων δηλαδή) το οποίο ερχόταν σε σύγκρουση με ένα άλλο τμήμα της ίδιας τάξης.
Οι λόγοι που επέβαλαν τη δικτατορία ήταν η εξυπηρέτηση εσωτερικών αναγκών του συστήματος, καθώς υπήρχαν αντιθέσεις ανάμεσα σε αστικά κόμματα και το Παλάτι. Πιο συγκεκριμένα, τον Ιούλιο του 1965 σημειώθηκε σοβαρό ρήγμα στις τάξεις του κυβερνώντος κόμματος Ένωση Κέντρου γνωστό και ως Αποστασία του 1965 ή Ιουλιανά. Αφορμή υπήρξε η απόφαση του Γεωργίου Παπανδρέου να αντικαταστήσει τον Πέτρο Γαρουφαλιά από το υπουργείο Εθνικής Αμύνης και η άρνηση του τότε Βασιλιά Κωνσταντίνου Β' να υπογράψει το σχετικό διάταγμα, αν ο διάδοχος του Γαρουφαλιά δεν απολάμβανε της απόλυτης εμπιστοσύνης του. Ο Γ. Παπανδρέου αναγκάστηκε από τον Κωνσταντίνο να παραιτηθεί στις 15 Ιουλίου 1965. Ο Κωνσταντίνος σχημάτισε κυβερνήσεις με τη συμμετοχή βουλευτών της Ένωσης Κέντρου (αποστατών) που εγκατέλειψαν τον Γεώργιο Παπανδρέου. Όλη η περίοδος που ακολούθησε χαρακτηρίζεται γενικότερα ως περίοδος πολιτικής ανωμαλίας.
Η σύγκρουση είχε και οικονομικά αίτια: Όταν η Ένωση Κέντρου ανήλθε στην εξουσία, ο Παπανδρέου είχε επιβάλει στον εκατομμυριούχο μεγαλοεπενδυτή Τομ Πάπας την επαναδιαπραγμάτευση των συμβάσεων για τα διυλιστήρια της ESSO (της σημερινής ΕΚΟ). Ο Πάπας αντέδρασε και πίεζε την ελληνική κυβέρνηση, μέσω των διασυνδέσεων που είχε με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, να σταματήσει τις "σοσιαλιστικές μεταρρυθμίσεις"... Τελικά το φθινόπωρο του 1964, η κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου υποχρέωσε τον Τομ Πάπας να υπογράψει νέα σύμβαση με την ESSO PAPAS, καταργώντας τα περισσότερα από τα μονοπώλια που είχε. Η CIA, η πολυεθνική Esso και το αφεντικό της δεν υποχώρησαν αλλά υπονόμευαν την κυβέρνηση Παπανδρέου, χρημάτιζαν βουλευτές της Ένωσης Κέντρου για να αποστατήσουν, ενώ τη σχέση του με τη CIA παραδέχθηκε ο ίδιος ο Πάπας, σε συνέντευξη που έδωσε στο Φρέντυ Γερμανό. Η Χούντα των συνταγματαρχών λοιπόν, ήρθε για να στηρίξει τα συμφέροντα ενός τμήματος της αστικής τάξης (των πλουσίων δηλαδή) το οποίο ερχόταν σε σύγκρουση με ένα άλλο τμήμα της ίδιας τάξης.
Ουσιαστικά, η εξουσία δεν άλλαξε χέρια, την κρατούσαν οι καπιταλιστές, τα μονοπώλια. Αυτό που άλλαξε ήταν η μορφή άσκησής της. Η δικτατορία ήταν ένα καθεστώς τρόμου με εξορίες, βασανιστήρια, φυλακές και εκτελέσεις που υπεράσπιζε την εξουσία των μονοπωλίων. Το κεφάλαιο βγήκε ενισχυμένο από τη Χούντα. Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος είχε πει στους εφοπλιστές: "Έλθετε προς ημάς και πέστε μας τι θέλετε. Εκ προοιμίου σας βεβαιώ, ότι η κυβέρνησις θα σας το δώσει".
Τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών εκτινάχθηκαν, ενώ εντάθηκε η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, τσακίστηκε το εργατικό κίνημα με το βούρδουλα της καταστολής. Αυτό το καθεστώς υμνούν σήμερα οι ναζί μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής, που είχε στα όπα-όπα το κεφάλαιο και τα κέρδη του, και στον ''γύψο'' το λαό, τη νεολαία, τις ανάγκες και τους αγώνες τους.
Βέβαια, ο λαός δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια. Παρά τις δυσκολίες της εποχής (καταστολή, αστυνομοκρατία, χαφιεδοφοβία, απαγόρευση συναθροίσεων πάνω από 3 άτομα) και παρά την διάσπαση του ΚΚΕ (το οποίο τότε πρωτοστατούσε στους λαϊκούς αγώνες) ο λαός αντιστάθηκε. Έγιναν ξαφνικές διαδηλώσεις μικρής χρονικής διάρκειας, αυθόρμητες πορείες με αφορμή τις κηδείες του ποιητή Γ. Σεφέρη και του Γ. Παπανδρέου, αναγραφές συνθημάτων στους τοίχους, ρίψη προκυρήξεων, ακόμη και βομβιστικές ενέργειες αλλά και απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου από τον Αλέξανδρο Παναγούλη μέχρι που φτάσαμε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και στην πτώση της δικτατορίας.
Σήμερα, στις 21 Απριλίου του 2014 υπάρχουν ακόμα χουντικοί και φιλο-χουντικοί μέσα στην κυβέρνηση. Ο πρόσφατα διορισμένος διευθυντής της Ν.Δ. Ηλίας Φιλιππακόπουλος υπήρξε πρόεδρος των διορισμένων από τη Χούντα φοιτητικών συλλόγων. Ο υπουργός υγείας Άδωνις Γεωργιάδης είναι γνωστός υμνητής της Χούντας καθώς και ο Φαήλος Κρανιδιώτης. Ο βουλευτής Μάκης Βορίδης ήταν στην ΕΠΕΝ, την οργάνωση που ίδρυσε ο Παπαδόπουλος μέσα από τη φυλακή, μετά την πτώση της Χούντας, κλπ.
Το χειρότερο όμως είναι ότι και η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης θυμίζει τη Χούντα των συνταγματαρχών. Οι απαγορεύσεις συγκεντρώσεων ανακοινώνονται κάθε φορά που η Μέρκελ έρχεται στην Αθήνα. Τα χημικά και το ξύλο από τα ΜΑΤ είναι συχνότατο φαινόμενο. Απεργοί επιστρατεύονται, δημοσιογράφοι απολύονται επειδή είπαν την άποψή τους (περίπτωση Αρβανίτη-Κατσίμη), άλλοι διώκονται (Βαξεβάνης-υπόθεση Λίστας Λαγκάρντ). Τώρα που ο λαός βρίσκεται απέναντι στην αναβίωση του φασισμού και της χουντικής πολιτικής, η αντίσταση πρέπει να γίνει καθήκον του λαού.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ - ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ - ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΧΟΥΝΤΑ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου